Het leed dat autorijden heet #1

Het is precies 2 jaar geleden dat ik mijn rijbewijs heb gehaald. Ik was nog maar 17 en ik zou over een paar maanden 18 worden. Dit betekende dat ik met een van mijn ouders moest rijden. Waar mijn vader heel kalm was en heel af en toe mij een tip gaf, was mijn moeder bijna hysterisch. Wat een drama was dat! Zij en ik in de auto. Toen ik eenmaal alleen mocht rijden, verplaatste het drama zich tussen de auto en mij. 

Mijn moeder heeft een hele kleine auto. Een Suzuki Alto om precies te zijn. Die auto stelt eigenlijk niets voor. Er zit geen airco in, de achterraampjes moet je met de hand opendraaien en er zit geen toerenteller op. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik. Nadat mijn moeder en ik mijn rijbewijs hadden opgehaald, mocht ik zelf naar huis rijden. Dat is hemelsbreed ongeveer een kilometer. Vol goede moed ga ik zitten. Rustig pomp ik de stoel omhoog. Ja, dat kan deze auto dan weer wel. 

Ik start de motor. Vervolgens laat ik de koppeling op komen. Bam, de auto slaat af. Ik doe precies wat mij tijdens de rijlessen is geleerd: koppeling op laten komen, auto gaat langzaam rollen, gas geven. Ik snap het niet en probeer het nog een keer. Bam, de auto slaat weer af. Mijn moeder, nog enigszins gerust, probeert mij uit te leggen dat ik eerst de koppeling op moet laten komen en dan een beetje gas bij moet geven. Ik vermijd de discussie maar over dat ik het heel anders heb geleerd en dat ik het echt goed doe. Langzaam laat ik de koppeling op komen en geef ik gas. Te veel gas, de auto maakt toch een kabaal. Mijn moeder verliest haar geduld iets. Ze wordt zelfs een beetje zenuwachtig van mij. Begrijpelijk, aangezien zij nooit problemen heeft ondervonden met optrekken. Na verschillende pogingen geef ik het op. Ik snap er niets van. Ik heb toch echt mijn rijbewijs in één keer gehaald, ik kan toch zeker wel autorijden?

Uiteindelijk, na weken proberen en vele woordenwisselingen met mijn moeder, lukt het mij om op te trekken met die auto. Helemaal geluidloos was het niet. Zeg maar gerust dat het wel leek alsof ik bij de start van de Grand Prix sta. Max Verstappen is er niets bij. Ik heb regelmatig gehad dat ik met slippende banden wegreed bij het stoplicht. Dan werd mijn moeder helemaal panisch, want 'als er ijs ligt was je de controle verloren'. Maar dat boeide mij eigenlijk niet. Ik was allang blij dat de auto niet afsloeg. 

Mijn vader heeft een zware diesel die bijna niet afslaat. Ik moest in het begin heel erg aan de grootte wennen. Hoewel ik al niet groot ben met mijn 1 meter 60, voelde ik mij ieniemienie in die auto. Ik kon bij wijze van spreken nog maar net boven het stuur uit kijken. Na een aantal keren met mijn o zo kalme vader gereden te hebben, had ik de auto wel onder controle. Je zou denken dat als ik in zo'n bus kan rijden, dat ik in elke auto zo kunnen rijden. 

Nou, niet dus. Ik heb nog elke keer ruzie als ik in mijn moeders auto rijd. Het optrekken heb ik onder de knie en is bijna geluidloos. Ik ben nog niet zo snel als Lewis Hamilton. Misschien komt dat ooit nog wel, of niet. Maar dat achteruit... Het lijkt wel alsof die auto mij pest. Ik krijg de versnelling al niet in zijn achteruit. Als dat eenmaal gelukt is, begint die auto lawaai te maken. Maar dan wel zo erg dat iedereen die voorbij loopt meteen mijn richting op kijkt. Ik ben dan bijna in staat om met mijn rijbewijs te zwaaien. Want ik kan écht wel autorijden, hoor!